نارنجـدونه

همسایه مسجد بودن آرزوی همیشگیه من بوده و هست ولی خب از فاصله استجابت آرزو تا درک ش باید خدا توفیق عمل بده؛ بعد سه ماه امروز وقت شد نماز اول وقت رو تو خونه ی خدا که همسایه م هست! بخونم و الحمدالله بابت این حال شیرین اونم تو شب ولادت عمه جان زینب :) امشبُ بابت عیدی و حاجت ، نُصرت طلب کردم از خدا ، یه نصرت خاص همراه با عزت کامل و سلامت خصوصاً بابت سه ماهِ پیش رو که یاریش رو‌عجیب لازم دارم؛ خدایا تو منو همچین شبی بی سبب دعوت نکردی خونه ی خودت؛ من عاجزم از درک حکمت هات و‌ ذهن کوچکم بی خردتر از اونه که آغوشِ مهربون ت رو درک کنه ، همیشه همین طور بودم و تو هم همیشه مهربون و‌توبه پذیر بودی ، همچون همیشه ی تاریخ بشر ، بر عهد خودت استوار! ، تو پاک و منزهی و من جز تو هیچ مسیری ندارم؛ پس از هزاران بار ظلم در حق نفسم باز هم برگشتم که مجال م بدی برای بندگی برای آغوش بازت که جز اون جایی ندارم، ای شنونده ترین.

 

یه پاتیل غذای محبوب ت رو بپز؛ با اینکه هوا سرده پنجره ها رو باز کن ، چای دم کن ، یه دسته موسیقی محبوب و ملایم بذار پخش بشه ؛ نورِ خونه رو کم کن؛ ریسه ی نور که تو گلدون شیشه ای پای کتابخونه س روشن کن ، نون بذار تست بشه ، نصف لیوان آب جوش بریز بذار لب پنجره برای چای خنک بشه که بازم زبون ت نسوزه؛ شامُ و بردار بشین رو همون کاناپه خردلی که چند دقیقه پیش خیلی بهم ریخته بود و الان مرتب شده ، شام بخور ، چای بخور ، بنویس ، گوش بده ، فکر کن ، لبخند بزن، با خودت زندگی کن و یادت بمونه زندگی همین لحظاتِ همین دقایقه همین روزا و شباس که میگذره و میره و خاطره میشه ، و سوال میشه چطور زندگی کردی!

گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید

هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

 

شنبه ها رو‌ کسی دوست نداره ؛ زمستون رو فصل سردی می دونن ، سردی و تنهایی، لبریز شدن غم ها و منجمد شدن خاطرات به همون شکل که هستن خوب و بد. میدونیم که هفت اما عدد سحرآمیزیه؛ پر از اسراره و‌‌ وقتی کلی عدد میگذره بر تو طی چند ماهِ سخت؛ وقتی میرسی به یک شنبه با عدد هفت باید هم منتظر اعجازِ بمونی و اعجاز خودشُ نشون میده کافیه به رفاقت و لبخند ایمان بیاری :) مومن بمونی به طلوع وقتی حتی بر فرض محال خورشیدی هم در جهان باقی نمونده باشه!

 

من تو این شهر روزای قشنگی دیدم ، صبح های قشنگ و شب های قشنگ تر! لذت کشف این شهر هیچ‌وقت تمومی نداره ، برای منِ کنجکاوی که همیشه در پی کشف سوراخ سمبه ها هستم ، منی که میخوام خودمو پیدا کنم طی این گشتن های مداوم! 

گمان می کنم در پی کشف جهان اطرافم، روح خودم صیقل میخوره و به موازات این صیقل خوردن لایه هایی کنار میره که من اونا رو نمی شناسم! اما اون لایه ها از من هستن! و عجبِ داستان همینجاست! قسمتی از خودت رو میبینی که همیشه مخفی بوده! مثل اینکه بتونی مث یه عروسک گردون گردن ت رو صد و هشتاد درجه بچرخونی و بتونی کمر خودت و ستون فقراتت رو‌ ببینی! شاید مثال عجیب و بی ربطی باشه ولی بهترین گزینه برای بیانه این موضوعه ، دیدن لایه های جدید و ناشناخته از خود. 

که وقتی میگی میرم خودتم باورت نمیشه! اما میری در کمال تعجب؛ وقتی میگی باید برم! و طرف ت میگه دیگه حرف رفتنو نزن! و گمان میکنه تو میمونی و گمانش بسیار عبثه! و تو میری! وقتی یک جمع بهت خیره میشن و فکر نمیکنن تو اونکار عجیب رو انجام میدی اما تو انجام میدی همه رو متحیر میکنی و چهارصدنفر همزمان تشویق ت میکنن! و صدای فریادهای خاص کسی حتی اون پایین میاد که دست از تشویقِ جنون وارش! برای تو برنمیداره و تو اصلاً نمیشناسیش!

در تمام این ها منی نو نهفته که در گذر زمان کشف شده و یا نامکشوف مونده!!! و تو هربار که کوچه های این شهر رو میگردی تا یه هاستل نقلی پیدا کنی! تکه ای از خودت رو طی این تمرین کشف میکنی!

مث نفس کشیدن در کوژین! به معنای با هم زندگی کردن برای خود و یکدیگر را شناختن! شتابان برای شناختن و شناختن. و حالا گرچه این شهر رو دود‌گرفته اما هنوزم محبوبِ منِ ، برای دیدن و گشتن و سفر کردن و حتی با دود نفس کشیدن. و برای خود را پیدا کردن.

یک غول هست به اسم احساسخورک! این غول به لحاظ حجمی خیلی خیلی بزرگ است اما با تمام بزرگی ش دیده نمی شود! و این اعجاز اوست. سر و سرک می کشد ولی هیچ کس نمی بیندش. پشت سرت چمباتمبه می زند و قایم می شود. شاید هزار سال در عین صبر منتظر می ماند و کافیست یکبار در اثر ظلمی ، سو تفاهمی ، بی مهری یا اتفاقی یک احساس در تو بمیرد! احساسخورک درست همینجا قد علم می کند و خودی نشان می دهد و باز هم در عین اینویزیبل! بودن دو دستش از دو طرف ت منتظر است تا هر احساسی را به محض دلیور شدن ببلعد!
چنان ببلعد که گویی از اول نبوده! عده ای می گویند درون دلش پر از نعش احساس ست! پر از جسد حُب و مِهرهای تازه! پر از نوزاد نودوستی و عاشقی ، پر از حس های یخ زده ی کمک و همدردی! آنقدر احساسات را بی حساب خورده که بعضی احساسات در مرز ریشه کن شدن قدم می‌زند! مثل عشق حقیقی، مثل رفاقت بی توقع، مثل حُب ، مثل شیفتگی!
حالا منم و جدال این احساسخورک که حدوداً‌ هجده ماهست در وجودم جوانه زده دست بردار هم نیست و هر روز منم و حجم چپاول احساسات ریز و درشتم زیر نظر این غولِ با شاخ و‌ دُم!

خدای حافظه بودم و الان باورم نمیشه مناسبتی رد میشه و میره و‌ من یادم نمیمونه! خیلی عجیبه؛ روزی می گفتم‌ چطور ممکنه آدم روزهای مهم مناسبتی رو یادش بره! و‌نفهمه! مگه ممکنه ، باورم‌ نمی شد، اما ممکن شد هر قدر از عمر جوانی کسر و‌ بر عمر حیات زمینی اضافه میشه ، به عدد سپید شدن تار موهای مشکی ، از خاطرت کلی موضوع ریز و‌ درشت میره جوری که اصلاً یادتم نمیاد موضوع چی بوده ، درست مثل یه ایوون که باد داره ریز جزئیات مونده روی میزش رو‌ میبره! 

روی میزش پر از کاغذه ، پر از دست نوشته های روزهای مختلفه ، پر از حجم کلماته ، پر از یاد و‌خاطره س ، پر از یادآوریه! پر از زندگیه و‌ به هر وزش باد سنگینی حجم زیادی از کلمات رو باد با خودش میبره تا نا کجاآباد؛ 

یه روزی میای تو همین ایوون و میبینی رو میز هیچی نمونده ، بگو یه تکه کاغذ ده در ده! هیچی نمونده! و اینجا خودت در عجب میمونی از بازیِ روزگار و‌ کاراش! از اینکه چطور یادم تو را فراموش بازی راه میندازه و‌ تو میبازی! تو که خدای حافظه بودی چند روز بعد یادت میاد که بیست و‌ نهم چه روزی بودی و دیگه کار از کار گذشته و به کارت نمیاد! چون دیر یادت اومده.

این متن رو بیست روز پیش نوشتم ، نصف شب میون خواب و بیداری ، اون موقع خیلی دوسش داشتم ، الان یادم نمیاد چرا ، نای پاک نویس کردنشم نیست ، برای اینکه یادم نره چی نوشتم همینجا میذارمش که محفوظ بمونه.

پ.ن: یادم اومد که چقدر رنجور بودم حین نوشتن ، یاد اومد اشکم بند نمی اومد! واسه همین بدخط بود، یادم اومد با رد اشک رو صورت خوابیدم ، اما صبح از حس نوشته هام میوه ی شیرینی رشد کرده بود که خیرش با دو تماس پیا پی بهم رسید و باعث شد از ت دادن پرچم سفید صلح از دست خودم خوشحال باشم.

مطمئن بودم اشتباه از او بود! شک نداشتم و زیر لب غرولند کنان فکر می کردم چرا؟! گم شدن پنس مسئولیتش متوجه او بود و قبول نداشت!!! سه ساعت که هدر رفت و پنس پیدا نشد ، ببچاره وار نشسته بودم دنبال راهی برای جمع کردن داستان بدون نیاز به پنس! ، به ذهنم رسید کشوی اول را باز کنم و بلند گفتم «ای والله» ، خوشحال شدم پنس پیدا شد. اما عجیب ناراحت شدم از دست خودم با قضاوت عجولانه در مورد «ف» که گم شدن پنس تقصیر او نبود! پناه بر خدا از شر اشتباهات و #قضاوت های نادرست.

 

تو مغزم پر از حرف و تو ذهنم پر از کلمه ست ولی انگار قفلش کرده باشن ، هیچ نمیدونم چطور بنویسم ، یادش بخیر قدیم ترها راحت می نوشتم کافی بود اراده کنم ، رود کلمات می لغزید روی کیبورد ، البته از حق نگذریم کیبورد فیزیکی هم بی تاثیر نبود و من الان مدتهاست که با گوشی می نویسم. شاید حتی اگه به جای کیبورد فیزیکی و صداق تق تق معمولیش یه ماشین تایپ داشتم بیشتر تر می نوشتم اصلاً!

گاهی مطمئن میشم در زمانی زندگی می کنیم که ظلم ش بیشتر از آسایش ش برای ماست؛ اگه ما هم اینترنت نداشتیم ، اگه این همه ارتباط و امکانات نبود شاید بیشتر فکر می کردیم و بیشتر می خوندیم ، زودتر می خوابیدم و روزمون برکت داشت ، به هم نامه می نوشتیم گاهِ دلتنگی.‌ قرار می ذاشتیم همو ببینیم، دست همو بگیریم و با هم بخندیم تا حال مون بهتر شه و از همه مهمتر ماشین نویسی و دست نویسی کردن نوشته ها باعث میشد رود کلمات ذهن مون نخشکه، درست مثل رود در حال خشک شدن ذهن من که از کلمه خالی ترینه و گرنه من اگه نارنجدونه پنج سال پیش بودم این رودخونه خروشان ترین بود و خدا میدونه اگر رود کلمه خشک بشه چقدر بلا نازل میشه!

شاید اگه میگرن نداشتم و یه بسته پنیر تو خونه ای که یک نفر زندگی میکنه اینقدر زود کپک نمی زد ، پنیر رو از خود کارخونه به صورت کامیونی به قیمت پخش میم و یه یخچال صنعتی هم گوشه خونه میذاشتم برای نگهداری اون همه پنیر :( ، هر بار که یه بسته پنیر باز می کنم ، موشِ پنیردوستِ درونم جیغ های ریز و زیر! میزنه و میگه: «کل بسته رو بنداز بالا!» و همین موقع هاست که صدای پوزخندِ میگرنِ درون میاد و میگه «جون بابا!» کپک ها هم از عدم! دست به سینه کلاه از سر برمیدارن و

امروز رسیدی به پنجاه و نه سالگی و من هنوز هر روز دلم آب میشه از اینکه بابای منی و مثلِ همیشه برای نوشتن از تو عاجزترینم، این روزای عجیب که داره میدوئه و‌ پر از دلشوره و دلواپسیه ، این روزا که وقتی با همیم نمی دونم دفعه ی بعدی هم هست یا نه، بس که بلا از زمین و زمان میباره و همین موقع ها تو اوج دل نگرونی که تو دلم صدای رخت شستن میاد و مضطربم ، یادم میاد که شکر کنم به همین لحظه که هستی و سلامتی و زیر لب برات فالله خیر حافظا و هو ارحم الراحمین میخونم و تشکر می

در حالی سه ساله شدین که سعی می کنم نمیرم براتون امیدای دلم :) «وَإِن يَكَادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ * وَمَا هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ»

ساعت از نه گذشته ، بارون میباره و بابا تند میرونه و‌ مامان داره گوجه محلی هایی که‌ نمک‌فلفل زدم ریختم تو لیوان کاغذی رو با خلال دندون میخوره و میگه بیا بخور تو هم ، میگم یه کیلو! خوردم نوش جون. یهو یادم میاد وصیت نکردم میگم اوووو گوش کنید گوش کنید من وصیتمو بکنم ، مامان میگه دیوونه ، بابا میگه واسه همین میگم خودت بروها! میگم یعنی چی؟! مامان میگه یعنی خودت تنها برو فرودگاه. میگم آها خب گوش کنید ، مامان به بابا میگه تو گوش کن ، یهو میگه براش وویس بفرست

اومدیم سوار هواپیما بشیم؛ یه فرودگاه عجیب با ساحلی شدیداً آشنا ، که هنوزم یادم نمیاد اون ساحل کجا بود و کجا دیدمش؛ میگم عجیب چون به جای باند فرود و این داستانا هواپیما یه جایی کنار لنگرگاهِ قایق های تفریحی بود و انگار رو آب! بایذ مسیر صخره ها رو می رفتیم پایین تو اون خیسی و بعدش میشد که سوار هواپیما بشیم اما بازم عجیب تر از این اعضای کرو و اون کارکنان به اصطلاح فرودگاه بودن! که تو هر مرحله اتمام حجت میکردن میخوای سوارِ هواپیما بشین؟ مطمئنید؟! ما هم تایید

یکی از کارای خنده‌ دار و مسخره من و مینا هفده هجده سال پیش تو این موقع از سال؛ جدا از درست کردن اسکموی یخ! تو لیوان مخصوص با چوب بستنی!(بماند که مامان برامون با نوشابه زرد و شکر و آب هم مدل نوشابه ایش رو درست می کرد و با شیر و شکر مدل لبنیش! رو و بماندتر که اون لبنی ها رو فقط خودش و بابا میخوردن :)) ) گذاشتن این زردآلوهای تپل تو کف یخدون بود که آخ آخ تو اوج گرما بعد یه ساعت میرفتیم سراغش ، چیزی شده بود که اصلاً مادر بگرید :)) مینشستیم به خوردن و چنان ذوق

یعنی همین امشب که بعد قرنی واسه اولین بار مامان تنها اومده شب پیشم و الانم ‌خوابیده و منِ دربه‌در تازه در این لحظه از کار و بار فارغ شدم و ‌اومدم که بیام تو تخت، باید بفهمم که این صندل رو فرشی‌هام وقتی پاهات خیسن این همه قژ قژ می‌کنن!!! یعنی میگم قژ قژ می‌شنوی قژ قژ!!! از ترس بدخواب شدن و بیدار شدنش صندلا رو وسط راهرو گرفتم دستم تا اتاق اومدم :))) دیگه نیمه شبا پاشستن تو دَشوری! و پس از اون تردد با صندل خیس در سطح منزل ممنوع اعلام شد :)) ولی جونِ عزیزتون

برای نیمه‌ی دیگرم که در سکوت و تاریکی نشسته، برای همان نیمه که از همه، حتی از خودش هم رخ فرو بسته و خاموش مانده، همان که گمان کرد دیگرانی مدام جور دیگری در موردش فکر کرده‌اند، همان که حتی خودش را هم در آینه نمی‌شناسد، می‌نویسم. همان نیمه‌ی دیگرم که لبخند نزد، اشک نریخت، اخم نکرد، نگاه کرد و رد شد، همان نیمه که نزدیکِ پُرشناخت! هم نشناختش! همان که صبح زود وقتی شاید خواب بودی برایت صدقه کنار گذاشت، دست به زخمش کشید و سوزش زخم تا عمق جانش رفت و‌لی نفرین نکرد.

به قول رضاصادقی نه تنها هیچ‌کسی بندری و هیچ‌جا بندر نابو، بلکه هیچ ماهی، ماهی جنوب و خلیج‌فارسم نابو :) با شرکت سس زرشک و آلو ، خرما و البت حضور پر افتخار پیازجان :)) با دست برو تو کارش ، کارد و چنگال تزیینی بیش نیس :)) ما هم بچه این سوسول‌بازیا نیستیم.

یک جوری دارم فنگ‌شویی ذهنی و البت فیزیکی می‌کنم که احتمال میدم با وانت اثاث بعدی که وسیله میبره بیرون از خونه ، به صورت محو شده! از کادر خارج بشم.از نوع فیزیکیش که نگم بس که خوبه! چرا ما ایرانیا این همه عادت به جمع کردن و شلوغ بازی داریم!!! گرچه بماند روحیه من الان به صورت بنیادی تغییر کرده وگرنه تا همین چندسال پیش خونه ماکسیمال عتیقه‌ی طور رو چنان شیفته بودم که بیا ببین! و حالا! هر چیزی که یکسال گذشته استفاده نشده داره از درب میره بیرون ، فروختن ،

میگه نمیشه میگم چرا میگه چون ایرانی هستین میگم یعنی چی! میگه نمیدونم نمیشه! میگم یعنی چی! میگه چون گفتن نمیشه! فقط اتباع خارجی! میگم این چه حرف بی منطقیه! چون اتباع خارجی نیستم چون ایرانیم! نباید «عبا» بپوشم! و با عبا وارد شم!!! بالادستی تون کیه که بهش عارض بشم بابت این چیزها. وطن اونجاییه که بی حجاب با حجابش مهم نیست ، زورش مهمه! میتونن به تعصب اشکت رو در بیارن! تهی‌ت کنن و بگن با حجاب کامل هم نمیتونی وارد بشی! حجاب ناقص که بماند! بشور با بزاق دهانت از

زده بودم چند تن شنبه را کشته بودم و دستم خونی بود! هر بار حوالی شش صبح تا نه صبح شنبه ها ، شنبه را با تمام مرموز بودنش ذبح می کردم! و دستم که به خونش خیس! میشد ، مینشستم پای نعشش و برایش های‌های گریه می‌کردم ، وسط گریه اشک ها را با دست خونی پاک می‌کردم و حواسم نبود.، حوالی نه و چندی می‌رفتم تا شوری اشک را بشورم که می‌دیدم تمام صورتم خون است! دست ها خون ، صورت و گونه و گوشه چشم ها خون! خون هم که می‌دانی خشک که شود دیر شسته می‌شود، حالا نشور و کی بشور ،

برای کسی که راهِ خانه اش را مدامِ روزگار در بی کسی ها و تاریکی ها گم می‌کند، اگر خانه ی شما همه مسکنِ امید نیست! بس چیست؟! سلام صاحبخانه مهربان. از کریمان، فقرا جود و کَرَم می‌خواهند لطف بسیار، طلبکار شدن هم دارد

من به «تو» فکر می‌کنم، به زمین فکر می‌کنم، بیشتر از هر زمان دیگری در عمرم به صلح فکر می کنم، به جوانمردی و آرامش فکر می‌کنم، به پذیرش و لبخند فکر می‌کنم، به داشتن امنیتِ حقیقی فکر می‌کنم، به شوق زندگی فکر می‌کنم، به مودت فکر می‌کنم، به رها شدن فکر می‌کنم، به تغییر و صداقت فکر می‌کنم، به دست‌های کوچک تو و تمام دست‌های کوچک عین دست تو فکر می‌کنم. و مغزم از فکر لبریز می‌شود و روحم ناتوان و عقیم از لمس تمام این فکرها آروغِ یأس می‌زند و اما اندکی بعد باز هم

میگم لابد روی صبر نداشته ی ما حساب ویژه ای کردی که خواستی این روزا رو ببینیم نوکرتم، ما نزده می رقصیم، ما روضه نخونده گریونیم، ما دست نزده مچاله شدیم، ما مهجوریم، ما صغریم، ما درمونده ایم!. ما خیلی وقته کم آوردیم. تا کجا این امتحان ادامه داره! ما حیرون دنبالِ درب خروجیم، ما ننوشته مشروطیم! دیگه چقدر باید ببینیم؛ به خودت قسم دیگه تاب و توانی نمونده، دیگه از این سخت‌تر بشه چی می‌خواد بشه. من همیشه هر وقت و هر جا خیلی سختم شده تو این حیات بی خیر و ثمرم، نفسمو

میان مردم راه میرم و احساس می‌کنم دور وجودم حبابی هست که منو از اتمسفر اونها جدا می‌کنه! جوری که نه می‌فهممشون، نه ازشون خوشم میاد، نه حوصله شون رو دارم. این احساس آخرین بار نیمه دوم سال نود و هشت در من رخ داده بود، خیلی می‌ترسم ازش، واقعاً می ترسم.

اسمش چیه وقتی دلت برای رنج و رنج کشیدن تنگ میشه! حالِ من امروز همونه، دقیقاً همونه. دلم تنگ اون ساعت ها بی خوابی، اون تیر کشیدن سرم از خستگی، اون ساعت ها دویدن و دویدن، اون کم آوردن ها و وسطش گریه کردن از فشار شده. تو تموم زندگیم رنج و درد از من انسان بهتری ساخت، اعتراف می کنم که تو روزهای سختی و غم ها انسان وارسته تری! بودم و اون لحظه که رنج ها متوقف شدن، درسته مثل رها شدن کیپ شدگی گوش خوب بود اما من دیگه به اون کیپ شدگی! عادت کرده بودم و باهاش ساخته بودم

نیم ساعت پیش بود، یک‌چیزی تماشا می کردم که مربوط به هدف گذاری کاریم در آخرین روزهای هزاروچهارصد و ‌یک بود، یک هدفی که مطمئن بودم تکان دهنده و‌ موثر خواهد بود! باورش برای خودم هم سخت بود که این هدف عریض و طویل را مچاله کردم و با تمام ساعت های زحمتی که در هزارو چهارصدودو خرجش کردم بی خیالش شدم! هدف قلمبه و چاق و‌ چله ای برای هزاروچهارصدوسه و سال های پیش رو برای خودم پیچیده ام که خب راستش شما که غریبه نیستی! (شمایی که مدام نارنجدونه را میجوری میگم! و شب و روز